Pod koniec sierpnia badacze Uniwersytetu Gdańskiego rozpoczęli kolejną, niezwykle ekscytującą część badań w ramach projektu „Pomorski Warsztat Bioróżnorodności”, który otrzymał dofinansowanie z Fundacji ORLEN dla Pomorza w ramach programu „Bałtycki Grant Bioróżnorodności”. Tym razem wyposażyliśmy biegusy rdzawe (Calidris canutus) w nadajniki telemetryczne GSM, aby w kolejnych tygodniach poznać trasy ich dalszych migracji.
Dlaczego właśnie teraz?
Jesień to czas, gdy ptaki gromadzą zapasy energii i wyruszają w daleką drogę na zimowiska. Wykorzystania w badaniach telemetria pozwala śledzić wędrówki w czasie rzeczywistym (interwał 15 minut). Dzięki nadajnikom wiadomo, że: jeden z biegusów po zaledwie 2 dniach znalazł się w Grecji, a inny, po dłuższym okresie „ciszy” związanej z brakiem zasięgu, zalogował się u wybrzeży Niemiec, a kolejny wystartował dopiero po dłuższym okresie czasu, który spędził nad Zatoką Pucką (prawdopodobnie czekając na odpowiedni kierunek wiatru) i po 1,5 doby zameldował się na zachodnim wybrzeżu Francji.
Wszystkie ptaki wybrały miejsca cenne przyrodniczo – ujścia rzek, czy wybrzeża morskie, zapewne obfitujące w pokarm. To niezwykle cenne dane, które potwierdzają, że wybrzeże Bałtyku pełni kluczową rolę jako „stacja paliwowa” w globalnej sieci wędrówek siewkowych – to tutaj ptaki zdobywają tłuszczowe rezerwy energii, które zamieniają na tysiące kilometrów lotu.
Nad całą akcją pracował zespół badaczy i wolontariuszy Grupy Badawczej Ptaków Wodnych KULING i nie tylko: Kasia Baryłko, Szymon Bzoma, Karina Ciepichał, Emilia Czaplewska, Aleksander Jura, Michał Kaczorowski, Kuba Kasprzycki, Michał Kizielewicz, Patrycja Kołodziejczyk, Andrzej Kośmicki, Bartłomiej Łukaszewicz, Zuzanna Marynkiewicz, Lena Matynia, Ania Mogiełka, Darek Ożarowski, Marcelina Poddaniec, Ewelina Sielska, Kuba Szuksztul, Jakub Topoliński, Helena Trzeciak i Cezary Wójcik.
Współpraca ze specjalistami i partnerami była kluczem do sukcesu dlatego dziękujemy firmie Ecotone – za konsultacje i wsparcie sprzętowe, a Apartamentom Wiktorii (Jarosław i Wioletta Pietrołaj) – za bazę noclegową podczas prac terenowych.
To dopiero początek!
W kolejnych tygodniach badacze będą obserwować, jak biegusy wykorzystują różne przystanki na swojej trasie i jak radzą sobie w podróży przez Europę oraz wreszcie, czy uda im się dolecieć na docelowe zimowiska?
Dzięki tym badaniom dowiemy się, jak chronić niezwykłe ptaki migrujące oraz jak ważne są dla nich takie miejsca jak Ujście Wisły i ujścia innych rzek do Bałtyku.
Biegusy rdzawe po tygodniowym pobycie w wolierze na Wydziale Biologii Uniwersytetu Gdańskiego i zgromadzeniu zapasów energii w postaci tłuszczu, zostały wyposażone w nadajniki GSM i wypuszczone na Wyspie Sobieszewskiej (Autor: Kuba Typiak).
Żerujący biegus rdzawy z nadajnikiem GSM firmy Ecotone (Autor: Andrzej Kośmicki) 
Trasa wędrówki tego biegusa rdzawego wiedzie wzdłuż wybrzeża Bałtyku, prawdopodobnie do Morza Wattowego – jednego z zimowisk tego gatunku. Na małej mapie po lewej stronie przedstawiono lokalne przemieszczenia tego ptaka w pobliżu rezerwatu Rickelsbüller Koog.
Przebieg trasy wędrówki biegusa rdzawego, który kilka godzin po wypuszczeniu na Wyspie Sobieszewskiej podjął wędrówkę i po 2 dniach znalazł się w Grecji – ptak pokonał dystans ok. 2020 km lecąc non-stop przez 42 godziny!
Przebieg trasy wędrówki biegusa rdzawego, który początkowo ociągał się i nie opuszczał wybrzeża Bałtyku, po czym ruszył w drogę i utrzymywał bardzo wysoką oraz stabilną prędkość przelotu. Dystans tej wędrówki wyniósł prawie 1800 km i został pokonany w 27 godzin nieprzerwanego lotu, przy maksymalnej prędkości sięgającej 103 km/h (!). To jedna z najdłuższych i najszybszych zarejestrowanych wędrówek tego gatunku w tym rejonie Europy.